Kącik psychoedukacyjny
- Dziesięć prezentów na gwiazdkę
- Uzależnienie od ekranów
- Gdzie szukać pomocy w kryzysie emocjonalnym?
- Postawy prospołeczne i tolerancja dla różnorodności
- Jak dbać o zdrowie psychiczne dziecka?
- Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją
- Międzynarodowy Dzień Praw Człowieka
- Jak uchronić dziecko przed uzależnieniem od nikotyny?
- Profilaktyka samobójstw dzieci i młodzieży
- Pierwszy wyjazd dziecka
- Wsparcie dziecka w powrocie do szkoły
- Profilaktyka zdrowotna
- Międzynarodowy Dzień Tolerancji
- Jak rozmawiać z dzieckiem o koronawirusie?
- Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego
- Adaptacja i powrót do szkoły w czasach pandemii
- Jak zadbać o zdrowie psychiczne dziecka?
- Jak nauczyć dziecko życzliwości?
Czy życzliwość jest ważna?
Życzliwość to inaczej serdeczność, przyjazne usposobienie, przychylność (wobec siebie i innych), uprzejmość. Jest sposobem bycia, świadomą decyzją i wewnętrzną postawą opartą na przekonaniu, że warto być dobrym człowiekiem. Jak wychować dziecko do bycia życzliwym i przy okazji nie sprawić, że stanie się istotą zadowalającą wszystkich wokół?
Warto pamiętać, że życzliwość to nie to samo, co zadowalanie innych czy niestawianie granic. Życzliwość wynika ze zrozumienia, że każdy z nas jest człowiekiem, każdy popełnia błędy, każdy czasem czuje się źle i potrzebuje wsparcia od innych czy choćby uśmiechu i tego, by inni nie dokładali mu więcej stresu. Jest pełna współczucia. Wynika z głębokiego przekonania, że każdy na dany moment robi to, co może, i nie zawsze jest w stanie poradzić sobie ze swoją przeszłością i teraźniejszością. Potrzeba zadowalania innych (najczęściej swoim kosztem) płynie z lęku przed odrzuceniem.
Jak nauczyć dziecko życzliwości?
-
1. nauczmy je, że więzi są ważne – twórz z nim dobrą relację, pełną życzliwości i zrozumienia, że pod zachowaniem są jakieś przyczyny, nie zawsze dla nas oczywiste,
-
2. przekażmy dziecku przekonanie, że ludzie zachowują się nieprzyjemnie najczęściej wtedy, kiedy sami czują się źle (co nie znaczy, że musimy koniecznie sprawić, że poczują się lepiej; to znaczy, że możemy przynajmniej nie sprawiać, że poczują się jeszcze gorzej),
-
3. nauczmy dziecko stawiania granic z zadbaniem, by nie przekraczać cudzych (czyli np. że okej jest powiedzieć „Nie chcę, żebyś tak robił”, ale niedobrze jest krzyczeć „Kretynie! Przestań natychmiast!”),
-
4. uczmy je szukania sposobów zadbania o swoje potrzeby z równoczesnym poszanowaniem innych osób i pokaż mu, że czasem przyjemne może być zrezygnowanie ze swojej wygody po to, by zrobić coś dla kogoś (drobne akty dobroci mogą być źródłem satysfakcji, tzw. haj pomagacza),
-
5. budujmy w dziecku świadomość własnych uczuć i zrozumienie, że inni mogą czuć się w tej samej sytuacji inaczej,
-
6.nauczmy je radzić sobie z emocjami w sposób życzliwy dla samego siebie
-
7. dawajmy przykład – mów o innych życzliwie bądź życzliwy(-a) dla swoich dzieci oraz dla innych ludzi,
-
8. pomóżmy zrozumieć, że życzliwość nie zawsze musi być łatwa i nie zawsze musi im być wygodnie,
-
9. zwracajmy uwagę dziecka na to, co się zadziało, kiedy wykazał życzliwość.
Życzliwość dla siebie
Bez życzliwości dla siebie samego, trudno jest pójść o krok dalej i praktykować serdeczność wobec innych. Czym zatem charakteryzuje się życzliwość do siebie samego?
Jest to przede wszystkim traktowanie siebie z dobrocią i wyrozumiałością (z ang. self – kindness). Można to określić jako bycie dla siebie przyjacielem, który powstrzymuje się od nadmiernej krytyki, bezrefleksyjnych osądów i ocen na rzecz spokojnej, łagodnej obserwacji i wyciągania konstruktywnych wniosków. Takie podejście do własnych doświadczeń pozwala na wzięcie pełnej odpowiedzialności za swoje czyny, przy jednoczesnej ogromnej dozie wyrozumiałości i umiejętności wybaczania błędów.
Rodzicielstwo stawia przed nami ogromną ilość wymagań i nie jest wolne od potknięć. Traktujmy się łagodnie i z szacunkiem, ucząc się na błędach zamiast pogrążać się w poczuciu winy.
-