TERAPIA PEDAGOGICZNA

Terapia pedagogiczna, to całokształt oddziaływań pedagogicznych na przyczyny i przejawy trudności w uczeniu się. Oddziaływania te, mają na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich negatywnych konsekwencji. W dzisiejszych czasach systematycznie wzrasta liczba uczniów, których dotyczy szeroko pojęta problematyka – trudności w uczeniu się. Kłopoty z nauką, wynikają zazwyczaj z posiadanych przez dzieci zaburzeń funkcji percepcyjno-motorycznych oraz różnego rodzaju problemów emocjonalnych.

Pedagog terapeuta  w ramach zajęć korekcyjno - kompensacyjnych, zmierza do wszechstronnego rozwijania zdolności poznawczych i percepcyjno-motorycznych, wyrównywania braków w wiadomościach i umiejętnościach szkolnych oraz przywrócenia prawidłowych postaw dzieci wobec obowiązków uczniowskich.

O największej efektywności pracy terapeutycznej możemy mówić wówczas, kiedy oddziaływania terapeutyczne są systematyczne i podjęte możliwie jak najszybciej. Dlatego tak istotne jest, aby jak najwcześniej podjąć czynności zmierzające do wykrycia zaburzeń rozwojowych i rozpoczęcia szeroko pojętej terapii pedagogicznej, stanowiącej jeden z istotnych czynników wpływających na dalszy przebieg rozwoju dziecka i tzw. karierę szkolną,  a w przyszłości nawet zawodową dziecka.

Zajęcia terapeutyczne organizowane na terenie naszej szkoły odbywają się jeden raz w tygodniu w wymiarze 45 minut. Uczniowie pracują na zajęciach specjalistycznych w małych grupach lub indywidualnie, co zdecydowanie zwiększa komfort pracy, jak również przynosi lepsze efekty podejmowanych oddziaływań terapeutycznych. Wszystkie wykonywane na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych ćwiczenia są dobrane do potrzeb i możliwości uczniów zgodnie z zasadami korekcji i kompensacji, tak by jak najefektywniej zniwelować występujące u uczniów deficyty. Zajęcia prowadzą nauczyciele posiadający przygotowanie w zakresie terapii pedagogicznej. Pedagog terapeuta nie jest korepetytorem, jego zadaniem jest bowiem zainteresować, zmobilizować, zachęcić, wyjaśnić, pomóc zrozumieć, wprowadzić odpowiednie korekty, nie oceniać za pomocą stopni i szukać sposobów przezwyciężania uczniowskich trudności.

W procesie terapii dziecka istnieje potrzeba objęcia nią całego środowiska, w którym ono żyje, gdyż inaczej istnieje niebezpieczeństwo, że pozytywne wzorce (np. poprawnego pisania czy czytania) zdobyte podczas terapii prowadzonej tylko w szkole nie utrwalą się dziecku (np. w domu rodzinnym dziecko nie będzie kontynuowało podjętych działań itp.).

Na zajęciach terapeutycznych w naszej szkole korzystamy z różnorodnych i ciekawych metod i form pracy,  usprawniamy m.in.:

- percepcję słuchową,

- spostrzeganie wzrokowe,

- sprawność ruchową (w obrębie motoryki małej i dużej),

- orientację przestrzenną,

- koordynację wzrokowo-ruchową,

- grafomotorykę np. na materiale plastyczno-konstrukcyjnym,

- pamięć słuchową i wzrokową,

- koncentrację uwagi.

 

---

 

MOTYWACJA UCZNIÓW DO NAUKI – WSKAZÓWKI DLA RODZICÓW

Jak rodzice powinni postępować, aby zachęcić dzieci do nauki?

 

1. WSPIERAJ, ALE NIE WYRĘCZAJ.

Rodzice nie muszą na nowo uczyć się tego, co dziecko w szkole. Naukę pozostawmy dzieciom. Rodzice maja wspierać. Częstym problemem jest odrabianie prac domowych. 

Pomagając w odrabianiu zadań domowych nie należy wyręczać dziecka. Należy wdrażać je do samodzielnej pracy. W procesie uczenia się ważną rolę odgrywa samokontrola wykonanej pracy. Chodzi w niej o to, aby dziecko samo odkryło swoje błędy i samo je poprawiło. Należy dziecko przyzwyczajać do podejmowania wysiłku, do pokonywania trudności, wtedy uwierzy we własne możliwości.

 

2. MĄDRZE MOTYWUJ

W procesie szkolnego uczenia się motywacja odgrywa dużą rolę. Jest siłą pobudzającą do nauki, zdobywania wiedzy i rozszerzania własnych zainteresowań. Od kar lepsze są nagrody, ale stosowanie ich musi być ostrożne. 

Złotym środkiem jest drobna nagroda, np. w postaci uznania rodziców, pochwały. Dziecko będzie miało poczucie, że rodzice doceniają jego trud i wysiłek włożony w naukę.

 

3. DOCENIAJ OSIAGNIĘCIA DZIECKA

Warto rozróżnić tutaj dwa pojęcia: osiągnięcia, a nie stopnie. Często pytamy dziecko po powrocie ze szkoły: „Co dziś dostałeś?”, a powinniśmy zapytać: „Czego się dziś nauczyłeś?”. O ile łatwo jest doceniać osiągnięcia dziecka, które otrzymuje dobre stopnie, to gorzej jest z dzieckiem, które ma kłopoty w nauce. Warto się zastanowić, czy niepowodzenia w nauce nie są objawem konkretnej przyczyny. Jest różnica miedzy dzieckiem, które nie chce się uczyć, a takim, które uczy się wolno i nie jest w stanie zrobić tego, co się od niego wymaga. 

W rozpoznaniu problemu może pomóc rozmowa z wychowawcą, pedagogiem szkolnym, a także badanie w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej.

 

4. NIE POZWÓL DZIECKU, BY ŹLE MÓWIŁO O SOBIE

Często mamy okazję słyszeć, że dziecko źle mówi o sobie: „jestem głupi”, „nie dam rady”, „i tak mi się nie uda”. Są to głosy, które są wrogami sukcesu. 

Czasem nieświadomie nadajemy dziecku etykietę i tak o nim mówimy: „ten nie jest zdolny, ten powolny, ten zapominalski”. Sprawiamy, że dziecko tak zaczyna myśleć o sobie. Opatrywanie dzieci etykietami ogranicza ich nadzieję, marzenia i możliwości. 

Lęk przed niepowodzeniem powoduje u tych dzieci występowanie tendencji do rezygnacji, formułowanie niskich aspiracji i niskich oczekiwań oraz unikanie zadań, czy wręcz wagarowanie.  BUDUJ W DZIECKU POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI

Dziecko będzie myślało pozytywnie o sobie, gdy będzie miało poczucie własnej wartości. Rolą rodziców jest pomóc wykształcić w dziecku energię i inicjatywę, by zrekompensować poczucie niskiej wartości, by znaleźć sposób zrównoważenia swojej słabości, by dziecko myślało: „Może nie jestem najlepszym uczniem w klasie, ale za to najlepiej śpiewam, czy gram w piłkę”. Jest to szczególnie ważne w okresie dojrzewania, bo wówczas często jedynym źródłem poczucia własnej wartości jest akceptacja grupy rówieśniczej. Wiara we własne możliwości może zaprowadzić na sam szczyt, a jej brak powoduje utratę mnóstwa fantastycznych okazji do nauki, zabawy, poznania ciekawych ludzi.

 

 

WSKAZÓWKI, KTÓRE MOŻEMY WYKORZYSTAĆ W PRACY Z WŁASNYM DZIECKIEM:

1. Dostrzegaj sukcesy i starania dziecka. Omawiając jego pracę, najpierw podkreśl dobre strony, wskazując nad czym mogło by jeszcze popracować. Czasami powstrzymaj się z oceną, zachęcaj do samooceny: „Nie jesteś zadowolony z efektów swojej pracy? Czy jest coś, co chciałbyś poprawić?”
2. Okazuj życzliwe zainteresowanie sprawami szkolnymi dziecka. Zamiast wypytywać i kontrolować, raczej słuchaj uważnie i okaż zrozumienie dla jego uczuć.
3. Gdy dziecko popadanie w kłopoty pamiętaj, że przede wszystkim to on ma problem. Zamiast krytykować i oceniać – dodaj mu otuchy: „Matematyki można się nauczyć, wierzę, że ty to potrafisz” i zachęcaj je do wyciągnięcia własnych wniosków: „Jak myślisz, dlaczego Ci nie poszło na tym sprawdzianie? Z czym masz kłopot? Czego potrzebujesz, żeby sobie z tym poradzić?”
4. Jeśli widzisz, że sprawy dziecka idą źle, nie wahaj się powiedzieć mu o tym, co cię martwi i czego od niego oczekujesz: „Dowiedziałam się, że ostatnio przychodzisz do szkoły nieprzygotowany. Oczekuję, że będziesz odrabiał prace domowe i przygotowywał się do zajęć. Jeżeli czegoś nie rozumiesz, chętnie Ci pomogę.”
5. Jeżeli dotychczas nadmiernie kontrolowałeś swoje dziecko – oddaj mu odpowiedzialność za naukę. Możesz zawrzeć z nim kontrakt: „Od dzisiaj nie będę naganiała Cię do lekcji. Jesteś już dojrzały i wierzę, że sam potrafisz zaplanować sobie pracę. Zawsze możesz liczyć na moją pomoc, a raz w tygodniu chciałabym, żebyś zdawał mi relację jak sobie radzisz i z czym miałeś trudność.” Gdy dziecko o czymś zapomni, pozwól mu ponieść konsekwencje i zachęć do wyciagnięcia wniosków.
6. Rozmawiaj z dzieckiem o jego zainteresowaniach, celach i planach na przyszłość. Zadawaj pytania, które skłaniają do zastanowienia się nad znaczeniem wykształcenia: „Dlaczego wybierasz właśnie tę szkołę? Jakie możesz mieć korzyści jeśli ją skończysz? W jaki sposób zamierzasz osiągnąć swój cel np. zostać informatykiem? Co dla Ciebie w życiu jest ważne?” } Interesuj się tym, co wydarzyło się w szkole, rozmawiaj o tym, czego dziecko się nauczyło.
7. Wdrażaj dziecko do systematyczności, naucz dobrej organizacji pracy (odrabianie lekcji o tej samej porze, ale nie bezpośrednio przed lub po szkole) i zadbaj o odpowiednie miejsce do nauki (stały kącik do pracy).
8. Pomagaj dziecku w odrabianiu lekcji  i pokonywaniu trudności – nie oznacza to jednak, że masz wykonać zadanie za dziecko! Pomóż mu zrozumieć polecenie, zaplanujcie poszczególne etapy niezbędne do wykonania zadania, w razie potrzeby udziel wskazówek.
9. Unikaj atmosfery napięcia, nie okazuj ciągłego niezadowolenia, lecz szukaj mocnych stron swojego dziecka i udzielaj mu wsparcia.  } Chwal – za osiągnięcia, a także za włożony wysiłek. 
10. Nie porównuj dziecka do rodzeństwa, kolegów, lecz do poprzedniego jego poziomu umiejętności – uświadamiasz mu w ten sposób  postępy i motywujesz do dalszej pracy.
11. W przypadku zniechęcenia dziecka lub doświadczenia przez nie porażki – nie zaprzeczaj jego uczuciom mówiąc, że nic się nie stało, lecz nazwij jego uczucia: „Widzę, że jest Ci bardzo smutno z tego powodu…, że jesteś rozczarowany…, że zadanie to sprawia Ci trudność”. Zachęć je do wymyślenia, jak można rozwiązać dany problem, zaproponuj własne pomysły i wspólnie zdecydujcie, które pomysły wydają się możliwe do zrealizowania.

 

Kluczem do sukcesu jest miłość i akceptacja!!!

Najważniejszą sprawą w zakresie motywowania dzieci do nauki jest ich akceptacja przez rodziców, bez względu na to, co dziecko robi czy jak się zachowuje. Dziecko, które wyrasta w atmosferze akceptacji, poczuciu, że jest kochane i szanowane, łatwiej przyjmie nasz punkt widzenia. Dziecko, który nabierze wiary i pewności siebie, łatwiej pokona problemy i chętniej będzie stawiało  czoła przeciwnościom.

 

---

GODZINY PRACY  PEDAGOGA TERAPEUTY ROK SZKOLNY 2024/2025